Om haar pols een delicate zilveren armband met een klein kruisje eraan bungelend.
Mijn hart stopte.
Ik kende die armband.
Ik had het samen met mijn dochter begraven.
Een golf van duizeligheid spoelde over me heen en de supermarkt om me heen vervaagde. Mijn gedachten raasden en worstelden om te begrijpen wat ik zag.
Hoe kon dit kleine meisje iets dragen dat van mijn dochter was?
Mijn lieve Emily, die vijf jaar geleden was overleden nadat ze haar strijd tegen leukemie had verloren.
Ik herinner me de dag dat ik haar kleine handje voor de laatste keer vasthield. Ik deed die armband om haar pols als symbool van mijn eeuwige liefde. En nu, op de een of andere manier, was het hier, heel en onaangeroerd, om de pols van het kind van een vreemde.
De man merkte mijn gefixeerde blik op en fronste zijn wenkbrauwen. « Gaat het? » Vroeg hij met bezorgdheid in zijn stem
